Grace and Truth | Luba’s vlucht

Oorlog als waarschuwing

Hier in Israël het Paasfeest achter de rug. Meestal is dit seizoen van het jaar een mooie tijd omdat het overal groen is en bomen bloeien, maar het is ook een tijd van feest en een vreugdevolle tijd van het jaar. Er is echter veel spanning nu een nieuwe golf van terreuraanslagen ons land heeft getroffen. In de afgelopen dagen werden een aantal mensen gedood door terroristische aanslagen in Be’er Sheva, Hedera, Bnei Barak en Tel Aviv. Bovendien heeft onze gemeente, net als vele anderen in Israël, veel gemeenteleden uit de voormalige Sovjet-Unie. De huidige oorlog in Oekraïne heeft hen in moeilijkheden gebracht, omdat ze familieleden hebben, zowel in Rusland als in Oekraïne. Helaas is de realiteit van onze wereld zodanig dat oorlogen deel uitmaken van deze gevallen wereld. In Genesis 3 zijn we getuige van de meest verschrikkelijke en blijvende oorlog die de prachtige en perfecte wereld veranderde die God schiep in de Hof van Eden. De oorlog begon toen Satan, in de vorm van een slang, twijfel in de harten van Eva en Adam bracht en hen ertoe bracht te zondigen en ongehoorzaam te zijn aan God en Zijn waarschuwing tegen ongehoorzaamheid aan Zijn geboden. Dat was de eerste en de meest wrede van alle oorlogen, en het is de vader en moeder van alle oorlogen en vijandschappen in onze wereld. In oorlogen zijn er altijd onschuldige mannen, vrouwen en kinderen die hun leven, huis en levensonderhoud verliezen, en de huidige situatie in Israël en de oorlog in Oekraïne is niet anders. In Lukas 13 geeft Jezus ons een belangrijke waarschuwing met betrekking tot rampen en conflicten. In de verzen 1-5 lezen we dat mensen hem twee gebeurtenissen meldden waarbij mensen hun leven verloren.

De ene werd veroorzaakt door Pilatus, de gouverneur van Juda, en de andere was een natuurramp die niet de schuld van een mens was. In beide gevallen corrigeert Jezus eerst hun misvatting dat die mensen stierven niet omdat ze grotere zondaars waren dan anderen. Maar let op, vanwege onze zonden verdient niemand van ons het om te leven, omdat het loon van de zonde de dood is (Romeinen 6:23); maar twee keer in de vijf verzen herhaalt Jezus precies dezelfde woorden: Ik zeg u, nee, als u zich niet bekeert, zult u allen eveneens omkomen.

Als we het nieuws van de oorlog lezen en de dood en vernietiging zien, zijn onze harten bij die onschuldige mensen aan beide zijden van het oorlogsgebied. We moeten bidden en helpen op elke manier die we kunnen voor degenen die zoveel hebben geleden. Maar wat nog belangrijker is, we moeten de waarschuwing van Jezus ter harte nemen, want tenzij we ons bekeren en ervoor zorgen dat we in de juiste relatie met God staan, zullen we op dezelfde manier verloren gaan. De oorlog is dus een waarschuwing voor ons allemaal om ons hart te onderzoeken en Christus als onze Heer en Verlosser te aanvaarden. We zijn dankbaar dat al een paar familieleden van onze kerk het oorlogsgebied hebben kunnen ontvluchten en dat er vier in Israël zijn aangekomen. De laatste drie maanden, zijn er drie nieuwe gezinnen uit Oekraïne en andere plaatsen toegetreden tot de kerk. Binnen een week na het begin van de oorlog besloten kerkdiakenen een fonds op te richten om de vluchtelingen te helpen en hebben ze kunnen helpen door financiële steun te sturen naar degenen die in het buitenland zijn.

Luba’s ontsnapping uit Charkov

Hoewel Israël niet eens dicht bij de Oekraïense grenzen ligt, hebben, of zullen, veel vluchtelingen hun weg naar Israël vinden vanwege hun Joodse wortels of omdat ze vrienden of familieleden hebben die aliya hebben gemaakt (migreren naar Israël) vanuit Oekraïne. Tot nu toe zijn er meer dan 17.000 Oekraïense vluchtelingen in Israël gearriveerd, waaronder 9.000 die het recht hebben om te emigreren volgens de wet van terugkeer. We zijn ze ook in de kerk gaan zien. Ook wij hebben verschillende Oekraïners die aan de oorlog zijn ontsnapt in onze gemeente. Luba is een van hen. Luba is de moeder van een van onze gemeenteleden die vier jaar geleden met zijn familie uit Charkov naar Israël emigreerde. Luba is 75 en reizen naar het onbekende is geen gemakkelijke zaak voor een dame van haar leeftijd. Haar getuigenis gaat echter over Gods zorg. Luba deelde het volgende met ons. Ze verliet Charkov op de vierde dag van de oorlog. Hoewel het bombardement verschrikkelijk was en de sirenes niet stopten, wilde niemand geloven dat het echt gebeurde. Iedereen in de stad was ervan overtuigd dat het niet lang zou duren. De gezinnen met kinderen waren de eersten die de stad begonnen te verlaten. Luba besloot snel te vertrekken. Ze pakte haar zomerkleren in een uur (in de hoop uiteindelijk Israël te bereiken) en sloot zich aan bij een van de families uit haar kerk. Al het andere liet ze achter. Ze bereikten het treinstation van Charkov en vonden een gratis trein naar Lviv. Op dit moment waren er niet veel die aan de oorlog ontsnapten in vergelijking met de verkeersopstopping slechts twee dagen later.