HASDEY YESHUA | Zijn onze mensen echt vrij?

We waren slaven van farao in Egypte

Op een sjabbat vlak na Pesach werd onze gemeente verrast door een mooie vertolking van het Pesachverhaal, verteld en nagespeeld door onze kinderen. Het omvatte alles, van Mozes als baby in de mand tot farao’s leger dat verdronk in de Rode Zee. Bid alstublieft dat onze kinderen Yeshua echt zullen leren kennen, die als de profeet kwam zoals Mozes.

Zijn onze mensen echt vrij? 

Helaas is het antwoord NEE. We werden bevrijd, maar naarmate de tijd verstreek, werden we slaven van door de mens gemaakte regels. Een voorbeeld: een ultraorthodoxe groep hier in Arad ging dit jaar van deur tot deur om “Shmura Matzo” uit te delen. “Shmura Matzo” moet op de sederavond gegeten worden. Het is speciaal handgemaakt en het meel werd “bekeken” om er zeker van te zijn dat het niet nat werd, omdat het dan mogelijk zou kunnen gaan gisten, waardoor het in hun ogen ongeschikt is voor consumptie tijdens Pesach.  Er zat een brochure in de tas met de matzo die mensen vertelde hoe ze een echt “koosjer” Pascha konden hebben. Het schetste wat er op Pesach gegeten moest worden, wanneer het gegeten moest worden en hoeveel men moest eten om de specifieke mitswa (gebod) werkelijk te vervullen.

Een deel van de brochure spreekt over bittere kruiden, in het Hebreeuws “maror” genoemd. Het vertelt waarom ons wordt opgedragen om ze te eten, wanneer ze moeten worden gegeten, welk gebed moet worden gezegd voordat we ze consumeren, en zelfs hoeveel er moet worden gegeten. Minimaal zeventien gram per persoon!! Ik veronderstel dat als iemand niet aan de vereiste hoeveelheid voldoet, het niet telt, het is alsof de mitswa niet is vervuld!

Opmerking – de Schrift gebiedt ons om bittere kruiden te eten, maar alle andere details zijn menselijke uitvindingen.

Hoe een recept me bevrijdde… 

Esther (niet haar echte naam), een vrouw in onze gemeente vertelt haar verhaal: 

 Ik geloofde al een aantal jaren in Yeshua. Ik kende de God die de Rode Zee scheidde en daarom vond ik het heerlijk om me voor te bereiden op het vieren van Pesach. Ik volgde echter gedachteloos de Asjkenazische (Oost-Europese) routine om alle rijst, bonen en pasta uit mijn huis te verwijderen, naast gezuurd voedsel zoals brood. Ik zou willen zeggen dat ik een openbaring van de Heere had, maar dat is niet wat er is gebeurd. Ik kook graag, en op een dag kwam ik een Sefardisch Pesach-recept tegen in een kookboek… en het gebruikte rijst! Wacht even! Ineens was het raak. Waarom gebruikten zij rijst en bonen en ik niet? Waarom deed ik wat ik deed? Ik ging terug en onderzocht de reden waarom Asjkenazische Joden zo beperkt zijn op Pesach. Het blijkt dat sommige rabbijnen tijdens de Middeleeuwen besloten dat dingen als rijst en zelfs sesamzaad te veel lijken op het eigenlijke verboden voedsel, dus besloten ze om ze ook te verbieden, waardoor de regel bindend werd voor hun volgelingen. Dat had natuurlijk niets te maken met wat er in de Schrift staat, en het leidt zelfs af van de echte boodschap. Wat is zuurdesem eigenlijk? En wat symboliseert het? Zuurdesem is wat deeg doet rijzen. Het symboliseert de zonde. Een kleine zonde doordringt iemands hele wezen of een hele gemeente, en het moet worden opgeruimd. Hoe eenvoudig maar hoe diepzinnig! Nu ik goed kon zien, werd ik echt bevrijd.”

Bid alstublieft dat ons Joodse volk bevrijd zal worden inYeshua, hun Paaslam.

In de laatste nieuwsbrief beloofden we u het verhaal te vertellen van hoe Sara en haar man, Bishara, betrokken raakten bij het bereiken van de bedoeïenen. Geen van beiden was ooit moslim geweest. Voordat ze Yeshua leerden kennen, waren ze nominale christenen geweest. In Sara’s woorden:

Een aantal jaren geleden had ik een droom waarin ik het gebod hoorde: ‘Ga naar de verwaarloosde vrouw!’  Ik wist dat God sprak, maar had geen idee wat het betekende, dus verborg ik de woorden in mijn hart. Toen hoorde ik in 2012 over een bedoeïenenproject in de buurt van Arad. Het was een kleuterschool die een partnerschap was tussen Barnabas, een Engelse groep, en de Arad-gemeente. Een vriend vertelde me dat ik gewoon op bezoek moest komen, en ondertussen had de Heere weer gesproken en zei me: ‘Ga en zoek’.  Dus met tegenzin ging ik. Het was een reis van drie uur vanuit Nazareth, maar het had net zo goed op een andere planeet kunnen zijn. De armoede daar was verschrikkelijk. De kinderen die me begroetten hadden vliegen over hun hele gezicht. Huizen waren vervallen, gemaakt van golfplaat en beton. Het dorp lag aan een zandweg. Een paar vrouwen kwamen naar ons toe en ik vroeg hen naar hun behoeften. Mijn hart was gebroken toen ik hun wanhoop en depressie hoorde. Ik wist dat ik geroepen was….”

(Dit artikel is een uittreksel uit een langer artikel dat in juli 2017 in onze nieuwsbrief verscheen. Om het in zijn geheel te lezen, klik hier.)

Gebedspunten:

• Het Knesset-wetsvoorstel dat het delen van het Goede Nieuws in Israël zou hebben verboden, is gelukkig voorlopig ingediend. Maar we moeten blijven bidden omdat het in de toekomst weer kan opduiken. De huidige coalitie van premier Netanyahu is de meest extreme in termen van religie, die we ooit hebben gehad. 

• Permanente woning voor Hasdey Yeshua. De eigenaar van het onroerend goed dat we willen kopen, heeft het nog niet aan iemand anders verkocht, dus bid dat hij naar ons toe komt met een redelijker bod.

• Onze stad. Bid voor burgemeester Nisan en het stadsbestuur voor wijsheid in het begeleiden van onze stad door deze turbulente tijden. En natuurlijk verlangen we ernaar om te zien dat Gods Geest hier wordt uitgestort.

Wij danken u allen voor uw gebeden en uw liefde.

Kehilat Hasdey Yeshua

Arad, Israël