KEHILAT HASDEY YESHUA

Yonatan (een van onze leraren) vertelde het volgende: “Ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn leven, ondanks dat ik in het leger ben geweest en daar het nodige heb meegemaakt. Ditmaal dacht ik echt dat het met mij en degenen die bij mij waren gedaan was. Ik krijg nog steeds flashbacks. Het begon gewoon zoals altijd. We werden opgehaald door het minibusje dat ons naar het werk in Be’er Sheva brengt. Het eerste teken dat er wat aan de hand was, was bij de kruising waar we gewoonlijk afsloegen. De weg was afgesloten omdat er een aanval op een auto was geweest door de Bedoeïenen. Dus we keerden om en gingen langs een andere weg, maar dit was een gebied waar veel Bedoeïenendorpjes langs liggen. Plotseling werden we omringd door zeven gemaskerde Bedoeïenen met stokken en stenen in de hand. Onze chauffeur is ook een Bedoeïen en hij zei dat we ons onder de stoelen moesten verstoppen. We volgden het bevel op en hij sprak in het Arabisch met ze en we mochten doorrijden. Verderop was de weg gebarricadeerd met brandende banden en werden we opnieuw omringd, ditmaal door zeventig gemaskerde Bedoeïen met wapens, messen en stenen. Er was deze keer geen sprake van om ons eruit te praten; deze mannen hadden moord in hun ogen, ze schoten en gooiden met stenen! Een van de vrouwen in de bus viel flauw en iedereen schreeuwde ‘we gaan dood!’. Ik belde de politie. Ze kwamen snel en lieten iedereen opzij springen. We reden achter ze aan. Onze chauffeur deed iets gewaagds en gevaarlijks. Hij reed over de brandende banden en reed weg zo snel als hij kon. Eindelijk kwamen we veilig aan op onze werkplek, na een schokkende reis die ik niet graag nog eens mee zou willen maken. De vrouw die flauw was gevallen heeft nog steeds last van PTTS. Ook ik, als gelovige, merk, dat ik die momenten keer op keer herbeleef.”

Sara kan nog steeds niet naar de dorpen toe. De situatie is ‘afschuwelijk’ zegt ze. De vrouwen en kinderen zijn afhankelijk van het niet-bederfelijke voedsel en de kleding die ze brengt en de vrouwen staan te popelen om weer bij elkaar te komen. Ze vertelde een verhaal over een jong Bedoeïenenechtpaar dat al vier jaar was getrouwd en nog niet zwanger. Sara bemoedigde ze en bad met hen. Toen belde de vrouw met het goede nieuws dat ze zwanger was. Sara vroeg of het langs de natuurlijke weg was gebeurd of via IVF, maar zij antwoordde, “nee, dankzij jouw gebeden”. Bid voor dit echtpaar en anderen om hen heen dat ze tot Jezus getrokken worden.

De onderhandelingen over een huurovereenkomst van twee jaar met de mogelijkheid van een verlenging met twee jaar voor het magazijn zijn eindelijk voor elkaar. Dus kunnen we het voorlopig weer gebruiken om de voedselpakketten enz. voor de Bedoeïenen te maken en voor diverse samenkomsten. We hebben het concept-contact nog niet ontvangen. Na ontvangst zal de advocaat er nog wel even naar moeten kijken. Er is nog wel wat werk te doen maar het begin is er. Binnenkort kunnen we dus ook weer in het magazijn samenkomen, gelukkig maar, want hier is airco en buiten wordt het steeds warmer. Bid dat de details van het contract in orde komen.

Een aantal kinderen en hun families hebben een tripje gemaakt naar het meer van Tiberias. Ze kampeerden, visten, maakten een kampvuur en luisterden naar Bijbelverhalen in het thuisgebied van Jezus en Zijn discipelen. Door die ervaring kwam de Bijbel tot leven.

Ruslan en Ludmilla (niet hun echte namen) begonnen in 2005 toen ze nog in Oekraïne woonden met hun werk onder het Joodse volk en zijn daar in Israel mee doorgegaan voornamelijk onder de ouderen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Ludmilla schrijft: ‘Vooral in deze moeilijke tijd hebben mensen bemoediging en troost nodig. We nodigen ze een voor een uit bij ons thuis om ze beter te leren kennen. We praten over God, bidden voor hun genezing, vertellen het Goede Nieuws van Jezus en drinken thee’. Dank dat u naast ons staat in gebed, zowel voor onze veiligheid als voor de voortgang van ons werk.

Met onze liefde en zegen,

Kehilat Hasdey Yeshua Arad, Israël