KEHILAT HASDEY YESHUA

In onze laatste nieuwsbrief vertelden we hoe blij we waren dat we elkaar weer persoonlijk konden ontmoeten. We zijn echt dankbaar. Maar nu doet er zich een nieuwe uitdaging voor. Onze vaste ontmoetingsplaats in een lokaal nationaal park is weer beschikbaar voor bijeenkomsten maar met een belangrijk voorbehoud. De overheid heeft de verplichting ingesteld dat elke groep die in een nationaal park wil vergaderen, alle namen, telefoonnummers en ID-nummers van deelnemers moet overleggen. We waren niet bereid om dat te doen, dus het nationale park is voor ons nu gesloten. Voorlopig blijven we in Park Arad, en daar hebben we een aantal interessante avonturen beleefd.
Er is een racebaan net naast het park. Hoewel we ons onder de bomen aan de rand van het park bevonden, konden we tijdens onze dienst, duidelijk het gekrijs van autobanden horen. De week daarop toen we weer naar het park kwamen, waren we enorm opgelucht dat er die dag geen race zou zijn. Er waren een paar gezinnen die picknicks hielden, maar verder was alles vredig. Toen kwamen er een aantal Bedoeïenen- jongemannen te paard het park binnen. Het was klaarblijkelijk een soort feest omdat de paarden onder hun zadels waren getooid met mooie bedoeïenendekens. De jonge mannen stopten om uit te rusten en verwijderden zowel de zadels als de dekens en bonden de paarden aan bomen terwijl ze zelf in de schaduw uitrustten. Toen gebeurde er iets onverwachts. Een van de paarden brak los en galoppeerde op volle snelheid recht op onze voorganger af die net aan zijn boodschap was begonnen met zijn rug naar het zich ontvouwende tafereel achter hem gekeerd. De eigenaar van het paard zat het achterna en schreeuwde tegen het paard dat hij moest stoppen, maar het paard was niet van plan te stoppen. Er was geen tijd om te bidden. Iedereen slaakte een collectieve zucht. Maar God had de controle. Plotseling zwenkte het paard naar links en miste ons. Zijn eigenaar haalde hem pas in toen hij helemaal aan de andere kant van het park was. Wat een bewijs van Gods bescherming over zijn kinderen! Over bescherming gesproken. Zoals de meesten van u weten, zijn we in ons magazijn een aantal keren lastiggevallen door de ultraorthodoxe Gur, geholpen door de anti-missionaire organisatie Yad L’Achim. We dachten niet dat er iets aan kon worden gedaan. Maar onze God had andere ideeën. Het magazijn naast de onze was te huur, en raad eens wie er introk! Een motorclub genaamd Zion Riders. Ze zijn groot, sterk, meestal volledig bewapend en staan altijd klaar om iemand in nood te beschermen. Een van onze jongens die in het magazijn was op de dag dat ze introkken, merkte op: “Onze Gur ‘vrienden’ durven ons nu niet lastig te vallen!” In gedachten stelden we ons magere, bleke yeshiva-jongens voor die een confrontatie met deze jongens hadden. Wie zou ooit gedacht hebben om Hem te bidden om bescherming via deze bron. Op de achterkant van hun leren vesten staan de woorden “God Zegent Israël”. Daarom prijzen we de Heere voor Zijn voortdurende zorg voor ons, en steeds meer mensen zien nu ook het belang in dat we een vaste plek voor de gemeente moeten vinden. Ons leiderschapsteam heeft nu, nadat de verplichte lockdown-periode versoepeld was, de zoektocht hervat. De gemeente blijft nog steeds aan het einde van Sabbatmiddagen bijeenkomen in het plaatselijke park. En ook hier hadden we weer een aparte ervaring. “Toevallig” hadden we een gelovige van de andere kant van de wereld op bezoek die “toevallig” de achterkleindochter was van een sjeik, de hoogste autoriteit in de islam. En een van de Bedoeïenen die haar “toevallig” hoorde, was de zoon van een plaatselijke sjeik. Ze vertelde hen over het geloof in Jezus, en waarschijnlijk vanwege haar verheven positie en het feit dat ze Arabisch kent, luisterden ze aandachtig en maakten geen bezwaar.
En dan nog wat. Het was een warme slaperige augustus middag. Niemand zag het brandgevaarlijke apparaat aankomen, behalve de Hoeder van Israël. Het hing aan gekleurde ballonnen en was zo’n 80 kilometer vanaf Gaza op een hoogte van 600 meter hierheen gedreven. Omdat zoiets nog nooit eerder is gebeurd, zou, als de ballonnen in een woonwijk waren geland, een kind ze misschien hebben opgeraapt, met catastrofale gevolgen. Maar gelukkig kwam het apparaat in het industriegebied van de stad terecht, weg van de bevolkingscentra, De politie werd hiervan op de hoogte gebracht. Ze brachten het apparaat veilig tot ontploffing en het gevaar werd geëlimineerd. Intussen hadden de geschokte ouders van Arad de gelegenheid om hun kinderen te waarschuwen voor deze brandgevaarlijke ballonnen. De onschuld van hun kindertijd is op die dag misschien geruïneerd, maar er gingen geen levens verloren.

Hoe gaat het bij de hulp aan de Bedoeïenen?
We zijn erg dankbaar dat gedurende de hele periode dat we opgesloten zaten in onze huizen, er donaties van kleding en voedsel binnenkwamen voor de Bedoeïenen. Maar nu is het nodig om alles te sorteren, wat een enorme klus is. Dus een van onze magazijnmedewerkers kwam op het idee van “Vrijwilligerswoensdag” en nodigde iedereen met vrije tijd uit om te komen helpen. Er kwamen Joodse en Arabische vrijwilligers, gemeenteleden en ook een Soedanese jeugdgroep, die allemaal in harmonie samenwerkten. Dit was echt een beeld van de vrede, rust en eenheid die zullen heersen als de Heere Jezus terugkeert. Dankzij de vrijgevigheid van het Joshua Fund hebben we onze voedseldistributie kunnen verdubbelen. Toen we onze hulpverlening begonnen waren er mensen die te trots waren om liefdadigheid te aanvaarden, maar nu bellen ook zij en vragen om voedselpakketten omdat de mannen geen werk hebben. Bid alstublieft voor de vrouwen waar Sara naar toe gaat, en of de mensen die voedsel en kleding ontvangen de liefde van de Heere zullen zien en op Hem zullen reageren. De voedseldistributie voor een toenemend aantal gezinnen blijft doorgaan. Sara sprak met een aantal vrouwen. Ze zijn verheugd dat hun kinderen binnenkort weer naar school gaan en ze zijn benieuwd wanneer de vrouwenbijeenkomsten weer beginnen. Het is ongelooflijk deprimerend voor hen dat ze geïsoleerd moeten blijven in hun dorpen, ze willen zo graag terugkomen. Er is één vrouw die graag wil meedoen aan de lessen bij Sara om volgeling van Jezus te worden. Ze wil leren hoe ze haar kinderen kan opvoeden om sterke gelovigen te zijn en niet beïnvloed worden door het kwaad dat ze overal om zich heen zien.

Een van onze gemeenteleden vertelt zijn verhaal: “Mijn naam is Chaim (niet de echte naam). Ik ben geboren in Israël, maar mijn ouders maakten deel uit van een grote gemeenschap van Joden die bekend staat als ‘Bene Israël’, waarvan de wortels in India liggen. Joden woonden al eeuwen in India en hun oorsprong dateert mogelijk zelfs terug tot de verloren stammen van Israël. ‘De Bene Israël’ waren voorzichtig en om assimilatie te voorkomen huwden ze dus alleen onderling. Er was constante vervolging door de moslims. In 1953 vertrok die hele joodse gemeenschap en emigreerde naar Israël. Mijn vader was toen pas zeven. Mijn ouders ontmoetten elkaar en trouwden in Israël. Ze hadden het niet gemakkelijk omdat het voor sommige Europese Joden moeilijk was om te accepteren dat we niet blank waren. Zij dachten dat we ons moesten bekeren om ‘echte’ joden te worden, maar in werkelijkheid ging onze oorsprong verder terug dan die van hen, of misschien zelfs nog verder. Dit gebeurde er: “Mijn ouders scheidden toen ik dertien was en ik ging bij mijn vader wonen. Intussen begon mijn moeder zich vreemd te gedragen. U moet begrijpen dat ons is geleerd dat Joodse mensen niet in Jezus geloven. Om de een of andere reden begon mijn moeder naar de TV-uitzendingen van gelovigen te kijken. Ze schreef naar het station en vroeg om een Bijbel. Ze stuurden haar een Nieuw Testament in het Engels, dat ze mij en mijn broer trots liet zien, maar zonder uitleg. Vreemd! Enkele jaren later werd bij haar een terminale ziekte vastgesteld en zagen we de vrede van God op haar. Ze wist waar ze heen ging als ze deze wereld zou verlaten. Toen ik dit allemaal zag gebeuren, besloot ik dat ik de rust wilde die mijn moeder had. Ik wist dat het iets met Jezus te maken had, maar ik dacht dat zij de enige Jood ter wereld was die in Hem geloofde en dat, als ik uiteindelijk zou geloven, ik de enige levende Jood zou zijn die geloofde. Het heeft lang geduurd, maar door een reeks wonderbaarlijke omstandigheden kwam ik bij Hasdey Yeshua terecht en ik zag met verbazing dat hier Joden en niet-Joden in eenheid samen waren. Ik was nog steeds geen gelovige, maar het begin was er. Ik heb veel tegenstand meegemaakt. Toen de Hassidie Gur hoorden waar ik mee bezig was, probeerde er één vriendschap met mij te sluiten en probeerde mij er van af te brengen. Ik kwam er uiteindelijk achter dat hij me helemaal niet aardig vond omdat ik donker van huid ben, maar hij zou alles doen om welke Jood dan ook uit de ‘klauwen’ van de Messianen te houden. Hij haalde zelfs een Yad L’Achim (anti-missionaire organisatie) man uit Jeruzalem, die beweerde ook Messiaans te zijn geweest en zich er toch weer van had afgekeerd. Maar niets van dat alles werkte! Ik leerde Jezus kennen, en nadat ik zeker was van mijn geloof heb ik gevraagd om gedoopt te mogen worden. Een van de plaatsen waar de gemeente doopt is een reeks van poelen die uit ondergrondse bronnen in de woestijn komen. Ik zit nu in de leiding van de gemeente. werk in het magazijn, organiseer de distributie van voedsel en kleding voor de Bedoeïenen en vele andere verschillende taken, zoals veiligheid, reparaties en schilderen. Maar het belangrijkste is dat ik de rust vond die ik zocht. En ik weet nu dat ik niet de enige Jood in de wereld ben die gelooft in Jezus!”
Dan nog even naar het onderwijs op afstand… we zijn opnieuw, althans tijdelijk, niet in staat om persoonlijk samen te komen. Ons Ministerie van Volksgezondheid blijft de restricties aanpassen, soms lijkt het alsof er elke vijf minuten nieuwe en andere richtlijnen zijn…. Twintig mensen kunnen elkaar buiten ontmoeten… nee, slechts tien. Negentien mensen kunnen elkaar binnenshuis ontmoeten … nee, dat zijn er nog maar tien, in ieder geval op dit moment. Niemand lijkt te weten wat ze doen of wat er van ze wordt verwacht. Dus om legaal te blijven, hebben we de afgelopen weken Sabbatberichten verzonden via YouTube en WhatsApp.

Veel dank aan degenen onder u die hebben gezegd dat u deze nieuwsbrief gebruikt om voor ons en onze behoeften te bidden. We stellen uw partnerschap met ons enorm op prijs.

Kehilat Hasdey Yeshua
Arad, Israël